می‌گویند ایران هنوز هزاران شهید مفقود دارد. کسانی که شهید بودن‌شان مسجل است ولی گمنامند. تعدادی با پیدا شدن اجسادشان در گوشه‌ای از این خاک آرام گرفته‌اند و عده‌ای هم هنوز تفحص نشده‌اند. بسیاری از مفقودان در آرامستان‌ها حتی مزار هم دارند ولی کسی نام و نشانی از آن‌ها ندارد.
اگر بی‌نام و نشانی را علامت مفقود بودن بدانیم، شهدای مفقود ما خیلی بیش‌تر از آمار و ارقامی است که این‌طرف و آن‌طرف نقل می‌شود. این شهدا کسانی هستند که در زمان عملیات‌ها به شهادت رسیده‌اند، پلاک داشته‌اند، با نام و نشان به خانواده‌ها تحویل داده شده‌اند، مزار معین و مشخصی هم دارند ولی هم‌چنان مفقودند.
- رزمندگان شهیدی که در همان دوران انقلاب و جنگ به علت هم‌خط و هم‌فکر نبودن با خانواده‌های‌شان طرد شده بودند و الان هم نزدیکان‌شان ترجیح می‌دهند فراموش‌شان کنند و حرفی از آن‌ها نزنند و سر مزارشان نروند، مفقودند.
- شهدایی که تشکیل خانواده نداده بودند و کسی سراغ پدر و مادرشان را نگرفت تا از فرزند شهیدشان بپرسد و پدر و مادر هم فوت کرده‌اند، مفقودند.
- آن‌هایی که از خارج از کشور آمدند، حالا یا ایرانی بودند ولی در ایران کسی را نداشتند یا اساسا ملیت دیگری داشتند و خارجی بودند. ما ۲۰۰۰ شهید خارجی داریم که به تعداد انگشتان دست هم نمی‌شناسیم‌شان و کسی نیست تا این‌ها را معرفی کند، پس مفقودند.
- شهدایی که کس و کار دارند ولی ما نرفتیم سراغ کس و کارشان پس چیزی ازشان نمی‌دانیم، مفقودند.
- شهدایی که جایی دور از مرکز زندگی می‌کردند، کاره‌ای نبودند جز یک نیروی رزمی عادی و مسئولیتی نداشتند و امروز کسی سراغی از آن‌ها نمی‌گیرد، مفقودند.
- کسانی که همسران‌شان ازدواج کرده‌اند تا فرزندان‌شان را زیر سایۀ یک پدر بزرگ کنند و ترجیح داده‌اند فرزندان‌شان از پدران شهیدشان چیزی ندانند مبادا هوایی شوند و واقعا هم چیزی نمی‌دانند، مفقودند.
- شهدایی که کس و کارشان می‌خواهند یادی از آن‌ها بکنند و اسمی از آن‌ها ببرند ولی یا پول ندارند برای چاپ خاطرات، یا راهش را بلد نیستند، یا دست و پای این کار را ندارند، یا دست‌شان به جایی بند نیست و دوست و رفیق و آشنایی ندارند و در دنیای ادبیات دفاع مقدس کسی را نمی‌شناسند، مفقودند.
- و بالاخره شهدایی که آن‌قدر مخفی‌کار بودند تا به دامن نیت‌شان گرد و غباری ننشیند و خود را چون حور و پری از دسترس‌ها دور نگه‌می‌داشتند و کسی به‌درستی نمی‌داند که بودند و در جنگ چه کردند و خاطره‌ای به‌جا نگذاشته‌اند هم مفقودند. این‌ها کسانی هستند که خودشان ترجیح داده‌اند همه فراموش‌شان کنند.
واقعا ما چقدر شهید گم کرده‌ایم!
نویسنده: زهره علی‌عسگری
