رجایی و باهنر دو شخصیت مردمی و مبارز و شکنجه‌شده زمان طاغوت که دنیا را درون خود سه‌طلاقه کرده‌بودند، قبل از انقلاب اسلامی با امام(ره) ارتباط مبارزاتی‌مذهبی داشتند و برای رسیدن به اهداف عالیه و آرمان‌شهر خود، که راه حسین(ع) بود لحظه‌ای از پا ننشستند و در این مسیر شکنجه و زندان بیدادگاه پهلوی را تحمل کردند.
آن دو معلم، اسوه‌ای هستند که نه‌تنها در تزکیه و تربیت برای آموزش‌وپرورش ما افتخاری همیشگی می‌باشند، بلکه در ۸ شهریور با انفجار دفتر نخست‌وزیری توسط کشمیری ملعون و با حمایت تروریسم جهانی در جایگاه رییس‌جمهور و نخست‌وزیری قرار گرفتند که باید منش و رفتار و کردار آن‌ها برای مسئولین الگو باشد. رییس‌جمهوری که در جایگاه معلمی و بعدها در منصب ریاست‌جمهوری ذره‌ای در وجودش تکبر و غرور راه پیدا نکرد. او مرد خدا بود و برای خدا قدم برمی‌داشت و هیچ ابایی از این نداشت که بگوید «اگر شما می‌خواهید به من خدمت کنید، گاه‌گاهی یادم آورید که من همان محمدعلی رجایی، فرزند عبدالصمد، اهل قزوینم که قبلا دوره‌گردی می‌کردم و در آغاز نوجوانی قابلمه و بادیه‌فروش بودم.»
این رییس‌جمهور برای خدمت به بندگان خدا روز و شب نداشت. همان‌طور که شیخ‌محمد‌جواد باهنر، یار و همراه همیشگی او دارای این خصوصیات بود. عمر خدمت این دو شهید عزیز در جمهوری اسلامی طولی نکشید و آنان زود به مرتبه اعلی‌علیین رسیدند.
این روزها که مدت زیادی از دوره چهاردهم ریاست‌جمهوری نمی‌گذرد، باید رییس‌جمهورمان راهی را که شهیدان رجایی و باهنر برای آن شهید شدند الگوی عملی خود قرار دهد، نه ایشان، بلکه همه دولت‌مردان و مدیران میانی و... . این سطور کوتاه با جملاتی که شمردن آن‌ها مدت زمان کوتاهی طول نخواهد کشید، در وجود این دو مرد آن‌چنان روشن و واضح بود که با شهادت‌شان مهر واقعیت و سالم‌بودن و اخلاص آن‌ها در جامعه انقلابی دهه‌های اول انقلاب تا‌به‌حال همانند زهره آسمان نمایان است. در این دنیای فانی که هر روزش برای مومن ضرر است، مگر این‌که رفتار و حرکاتش لعاب مذهبی و اعمالش صبغه الهی داشته باشند، انسان باید در مسیر حق، مهاجر الی‌الله باشد. در حق خود کوتاهی نکند و گذشته انسان‌های خوب و سالم را آینه راه خود قرار دهد تا از خطراتی که او را تهدید می‌کنند در امان بماند.
دولت‌مردان باید سیره عملی این شهیدان را که راه آن‌ها تا دولت شهید رییسی ادامه داشته و دارد، سرلوحه امور دنیوی خود قرار دهند تا آیندگان بر سینه خود مدال افتخار این‌چنین مردان الهی را که خدمت برای‌شان از عسل شیرین‌تر بود، بیاویزند و لحظه‌ای از آن مسیر به بی‌راهه نروند تا مصداق این آیه شوند: لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ* و قدردان نعمت الهی باشند تا رستگار شوند.
پی‌نوشت:
*سوره ابراهیم، آیه ۷
نویسنده: علی حسین‌پور
