آزاده‌ای از خاطرات اسارت و سختی‌ها و كتک‌هایش می‌گفت. عراقی‌هایی كه در جلسه حاضر بودند به او اعتراض كردند كه نگو عراقی‌ها، بگو بعثی‌‌ها چنین و چنان كردند. آن آزاده دوباره رفت پشت تریبون و از برادری با مردم عراق گفت، حتی گفت این روزها با نگهبانان دوران اسارتش، رفت و آمد خانوادگی دارد. جالب بود كه زندانبانان، آن‌قدر محترم باشند كه زندانی بعد از آزادی، آن‌ها را سر سفره خودش دعوت كند.
بیش و پیش از اسرا، ایران هزینه‌های هنگفت دیگری به‌خاطر مشكلات همسایه خود پرداخته. هشت سال جنگ با صدام، حاكم وابسته و بلندپروازی كه حدود ۲۵۰ هزار جوان از مردم گرفت و البته چندین برابر، مجروح و جانباز و خرابی‌‌های بیشمار.
هرچه بود گذشت. امروز رسیده‌ایم به این‌جا كه تمام آن هزینه‌ها علاوه شده بر یک «حاج‌قاسم سلیمانی»، باز در خاك همسایه. این‌بار اما به دست آمریكایی‌هایی كه تجاوزكارانه بر عراق چنگ انداخته‌اند و خسارت می‌گیرند، از مال و جان... و البته عزت و آبرو. چپاول نفت عراق كوچك‌ترین خسارت است. خسارت بزرگ عراقی‌ها ابومهدی بود و مهم‌تر از ابومهدی، استقلال به یغما رفته‌ای كه حاج‌قاسم و ابومهدی هزینه‌اش بودند.
سوال ما امروز از مردم عراق این است كه تا كی باید در برابر آمریكایی‌ها سكوت كرد؟ تا كی باید نشست و تماشاگر چنگ و دندان نشان دادن آمریكای بدون روتوش بود؟ اصلا سوال ما از عراقی‌ها این است كه چطور طاقت می‌آورید بخورید و بخوابید و بروید و بیایید در حالی كه دشمن‌تان در خاک‌تان با شما سهیم شده و در یک هوا با شما نفس می‌كشد؟ ما و شما چقدر باید هزینه این همزیستی مسالمت‌آمیز را بدهیم؟ مردم عراق! هزینه سكوت چقدر و تا كِی؟
این روزها مجلس‌های ایران و عراق تحركاتی كرده‌اند. كار مجلس و نماینده همین است ولی حركت اصلی، زیر پرچم قیام‌های مردمی است كه كارساز است. بر ترس خودتان از زورمندان غلبه كنید. به صحنه بیایید و این فرصت تاریخی را از دست ندهید. ذات آمریكایی‌ها و صهیونیست‌ها در دو كلمه پنهان شده؛ اقدام و فراموشی. تا خون شهدای مقاومت گرم است و تا حوادث دست‌ساخته متكبران و حتی حوادثِ ناخواسته، این رخداد بزرگ را دچار روزمرگی نكرده دست بجنبانید و در سرنوشت محتومِ رو به زوال آمریكا خودی نشان دهید و همسایه زخم‌خورده خود را بیش از این منتظر نگذارید. برخیزید و جمع كنید این بساط را. هم‌چون شهدای جبهه مقاومتِ خودتان، خفت تسلط آمریكا را برنتابید. خون دادن در مبارزه، بسیار كم‌تر از خونی است كه اشغالگران به مرور از شما خواهند گرفت. آمریكا آمده بود جغرافیا را عوض كند ولی تاریخ دارد عوض می‌شود. عجله كنید و در ورق‌های این تاریخ، جایگاه شایسته خود را پیدا كنید. نكند هسته‌های جدید مقاومت شكل بگیرد و شما سهمی نداشته باشید.
هنر این نیست كه ما در بیان خاطرات‌مان از دوران صدام، كلمه‌هایی مثل «بعثی، دشمن و تجاوزكار» را جایگزین «عراقی» كنیم. هنر این است كه ما با افتخار بگوییم «عراقی‌ها دلاورانه، هزینه اخراج آمریكا را از خاک خودشان دادند.» به تصویب قانون در پارلمان قانع نباشید و كار را دولتی نكنید. برخیزید و پیشانی‌های خود را به خدا بسپارید و سایه ذلت زندگی زیر سلطه آمریكا را با قیام و خون، یک‌بار برای همیشه از سر امروزِ خود و آینده فرزندان عراقی بردارید. بلكه ما هم با دلی پر‌خون از یاد شهدای‌مان، شاهد آرامش الهی را در آغوش بگیریم.
نویسنده: زهره علی‌عسگری
