رسم بزرگی

تو بزرگی؛ نه‌تنها در نام، که بزرگی و بزرگواری در منش و کردارت کاملا مشهود است. در زندگی‌ات سعی کردی با گذشت و مهربانی، بذر مهر و محبت را در دل‌ها بکاری. آن‌قدر در عشق الهی ذوب بودی که محبتت رنگ خدا داشت. از همان روزها معلوم بود، روزی که در این کره خاکی نباشی، همه تو را با بزرگی‌ات یاد خواهند کرد.
بیشتر انسان‌ها کارهای خاص و ارزشمندشان را برای زندگی خانوادگی خود خرج می‌کنند؛ اما دلسوزی تو برای نسل آینده فرصت نداد تا منتظر بمانی که فرزندی داشته باشی و آنچه در چنته تربیت داری به پایش بریزی؛ بلکه هر هفته، خواهرزاده‌ات را همراه خودت به هیئت می‌بردی و در همان مسیر، با ظرافت خاصی درس‌های زندگی را به او می‌آموختی؛ در حالی که او هم برای کنار تو بودن دست از پا نمی‌شناخت. می‌کوشیدی عشق و حب اهل‌بیت^(ع) را حتی با هدایایی کوچک در دل کودکان پررنگ‌تر کنی و به این بهانه یادشان را در دل‌های پاک بچه‌ها پیوسته زنده نگه داری.
آقامهدیِ شهید! تو در نگاه دوستان و آشنایان و به‌ویژه همسرت، با فضیلت‌هایی چون صداقت، غیرت، شجاعت، فداکاری و ایثار شناخته می‌شدی. بزرگ‌ترین دغدغه‌ات در زندگی ولایت و پیروی از ولی فقیه بود؛ این را می‌شد از ارادت ویژه‌ات به مقام معظم رهبری فهمید‌‌. تو خود پشتیبان واقعی ولی فقیه بودی و این‌گونه ثابت کردی که گوش به فرمان امام خمینی‌^(ره) هستی که فرمود «پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیب نرسد.»
شهید عزیز! تو واقعا دلباخته شهادت بودی؛ بی‌سبب نبود که دختر نازنینت شهادتت را مایه‌ افتخار خود می‌دانست‌ و تو را قهرمان زندگی‌اش می‌نامید. تو را «شهید اقتدار» نامیدند؛ شهیدی که با جان‌فشانی و ایثار خود، برای امنیت و شرافت مردم کشورش از زندگی و عزیزانش دل کنْد. آری؛ اکنون می‌توان فهمید که عنوان شهید اقتدار چقدر برازنده توست. سال‌ها زحمت کشیدی تا به آرزویت برسی و حیف بود اگر شناسنامه‌ات به مُهر شهادت مزین نمی‌شد.
ای بزرگ مرد! حالا که در آسمان امن الهی، در آغوش پروردگارت آرام گرفتی، ما را هم به بزم شفاعت مهمان کن.


نویسنده: مهدیه مظاهری‌منش