آیپک، كمیته روابط عمومی آمریكا و اسرائیل یكی از قوی‌ترین گروه‌های لابیگری در آمریکاست. یک گروه متنفذ و طرف‌دار اسرائیل كه سالانه میلیون‌ها دلار به نفع اسرائیل خرج می‌كند تا به مواضع آمریكایی‌ها شكل دهد و به نفع رژیم اشغالگر قدس در آن‌ها چرخش ایجاد كند. گروهی با بیش از صد هزار عضو كه در گردهمایی‌هایش حدود ۲۰ هزار نفر شركت می‌كنند. هدف واضح است؛ نفوذ در نهادهای سیاسی و قانونگذاری آمریكا و ایجاد زمینه برای ترجیح اولویت‌های اسرائیل.
پمپئو در نشست دوازدهم اسفند ۹۸ آیپک سخنانی به زبان آورد كه نشان از رقابت دولت‌‌های آمریكا در سرسپردگی به اهداف این رژیم دارد. او گفت «هیچ دولتی به اندازه دولت ترامپ عاشق اسرائیل نیست.» دولتی كه در طی سه سال، قدس را به پایتختی رژیم صهیونیستی پذیرفت، سفارتخانه‌اش را به این شهر منتقل كرد، حاكمیت صهیونیست‌ها بر جولان اشغالی را به رسمیت شناخت، می‌خواست شهرک‌های صهیونیستی در كرانه باختری و اراضی خصوصی فلسطینی‌ها را به اراضی اشغالی ضمیمه كند و در نهایت از طرح معامله قرن رونمایی كرد...، اما همه حرف پمپئو به عنوان نماینده دولت آمریكا فقط اظهار عشق و عاشقی نبود. پمپئو در ادعایی ظاهرا پیروزمندانه، از حاج‌قاسم هم گفت. جمله‌ای كه بنا داشت تا عمق جان یاران و دوست‌داران او را به آتش بكشد. او گفت «قاسم سلیمانی كشته شده، اما آمریكا و اسرائیل هنوز زنده‌اند.» این جمله قطعا باعث ذوق‌مرگی صهیونیست‌ها در هر كجای جهان و انبوه اندوه مبارزان و مظلومان جهان شد. حرفی كه قلب جبهه مقاومت را نشانه گرفت، اما تمام ماجرا این نیست. به جای احساساتی شدن، خوب است به عمق صحنه بنگریم.
آمریكا؛ ابرقدرتی كه تا همین چند دهه قبل، شاه می‌بُرد و شاه می‌آورد، وزیر و وكیل تعیین می‌كرد و از راه دور دستور می‌داد و خواسته‌هایش را تنها با رفت‌وآمد سفرایش به كشورها ابلاغ می‌كرد، الان كارش به جایی رسیده كه كه تمام حیثیت خودش و رژیم جعلی‌اش را كه بیش از هفت دهه، یک‌بند برایش هزینه كرده در یک كفه ترازو گذاشته و یک رزمنده تنهای بیابان‌گرد، با دست خالی و بی‌اسلحه، حتی بدون لباس رزم را در یک كفه دیگر. آن‌ها تنها یک نفر از ما را با تمام آمریكا و اسرائیل برابر می‌دانند و افتخار می‌كنند كه بعد از ماه‌ها زیر و رو كردن احتمالات و طرح نقشه برای كشتن سردار مقاومت، اكنون او نیست ولی خودشان هستند. آمریكا كه این روزها در شادی كودكانه‌ای دچار نفس‌تنگی شده، به امضای قرارداد با گروهكی در حد طالبان روآورده و تازه در آن هم بیش از چهار روز ثبات رفتار ندارد و زیر قول و قرارهایش می‌زند. ابرقدرتی كه سنگ‌پرانی نوجوان‌های فلسطینی امانش را در راهبرد سیاست‌های تجاوزگرانه‌‌اش بریده. كسی كه زمانی ابرقدرتی مثل شوروی هماوردش بود، امروز در سیاستِ بزن و در رویی هم به بن‌بست رسیده. این‌ها اگر آشفته‌حالی و تمام شدن رونق سیاست آمریكایی نیست، پس چیست؟!
حاج‌قاسم در شطرنج راهبرد امامش بعد از شروع انقلاب اسلامی در سوق دادن یک ابرقدرت به نقطه پایان، آمریكایی‌ها را وادار به آخرین حركت كرد و دیگر تمام.
نویسنده: زهره علی‌عسگری
