به عطر قرآن

چه صوت دلنشینی داشتی؛ آن هنگام که سوره نور را تلاوت می‌کردی، انگار تمام ملائکه جمع می‌شدند تا شنونده آیات الهی از زبان تو باشند. تو مدت‌ها از نور گفتی و خواندی تا سرانجام خودت به آغوش نور بازگشتی.
نمی‌شود حافظ و قاری قرآن بود، اما عامل به آیات نه. تو خود نمونه‌ای از عاملان به کلام خداوند بودی؛ آن‌گونه که با صبر، فروتنی، ایمان، اخلاق و کردار شایسته‌ات و در یک کلام شهیدانه زیستنت، قابی ماندگار از زندگی یک جوان قرآنی متعهد، برای هم‌نسلی‌ها و آیندگان خودت به یادگار گذاشتی.
شاید آن زمان که میان شلوغی جمعیت و سیل عاشقان اباعبدالله الحسین^(ع)، گوشه‌ای از مسیر پیاده‌روی اربعین نشسته بودی و کفش زائران دیار عشق را با حوصله و علاقه تمیز می‌کردی برگزیده شدی.
احسان عزیز! بر این باورم که نام آدمی بی‌ارتباط با شخصیتش نیست؛ همان‌طور که نام زیبای تو، توصیفی از خودت است. آری؛ تو بی‌منت می‌بخشیدی و خدمت می‌کردی؛ به‌گونه‌ای‌که تا خدمتت به‌احسنِ نحو به سرانجام نمی‌رسید آرام نمی‌گرفتی‌؛ درست مانند نام زیبایت «احسان».
می‌گویند شهدا همه فکروذکرت شده بودند؛ به‌طوری‌که به‌واسطه شغل و حرفه‌ات بیش ‌از پیش در جست‌وجوی آن‌ها بودی و با هرکدام به‌نحوی رفیق شده بودی. رفاقتت به‌حدی بود که حتی روز پیوند آسمانی با همسر مورد علاقه‌ات‌، شادی‌ات را با شهدا تقسیم کردی‌؛ درست سر مزار پاک شهید نوید صفری‌، شهیدی که هم تو و هم همسرت ارادت خاصی به او داشتید. آری؛ تو هم‌مسیر شهدا شده بودی و در تمام این مدت دلت را گره زده بودی به آن‌هایی که عاقبت در عشق الهی سوختند و ققنوس‌وار از آن خاکستر عشق دوباره متولد شدند تا حضورشان بماند برای نجات بشریت. همان‌هایی که حال‌و‌هوایت را خدایی‌، آسمانی و حسینی^(ع) کرده بودند. و حالا خودت شدی یکی از همان‌ها که به حیات جاودانه رسیدند. چه شکوهمندانه بود بدرقه جسم پاکت، درست در روز اول ماه محرم.
شهید رسانه‌! حافظ و قاری کلام‌الله مجید! شهید احسان ذاکری عزیز‌! همان‌طور که همیشه دستگیر دیگران بودی و تمام سعی‌ات را برای حل مشکلات‌شان به کار می‌گرفتی، در روز محشر دستگیر ما هم باش‌.

نویسنده: مهدیه مظاهری‌منش