انتقام سخت یا نرم؟!

اسراییل با ترور اسماعیل هنیه برای چندمین‌بار ثابت کرد زمانی که در تنگنا و موقعیت پذیرش آتش‌بسِ بدون دستاورد ‌ویژه‌ای قرار بگیرد، از هیچ ابزاری برای فرار از این تنگنا چشم‌پوشی نمی‌کند. اسراییل بعد از طولانی و فرسایشی شدن جنگ از حالت بازیگر عقلایی خارج‌شده و سعی دارد ازطریق ترور فرماندهان ارشد محور مقاومت و حمله به لبنان، ناکامی‌های موجود را جبران کند و کمی خود را از فشارهای وارده خارج کند. از سمت دیگر سعی ‌دارد با گسترده‌ کردن جنگ و وارد کردن سایر اعضای محور مقاومت، آمریکا و اروپا را نیز به صحنه جنگ بکشاند. به‌ همین‌خاطر حمله به لبنان را آغاز کرده است. بیش ‌از همه نتانیاهو به این موضوع تمایل نشان می‌دهد و می‌توان گفت حیات سیاسی و مادی او به نتیجه ‌نهایی این جنگ بستگی دارد.

بعد از انجام عملیات وعده صادق این‌گونه گمان ‌می‌رفت که بازدارندگی مناسب در قبال اسراییل ایجاد شده؛ اما چند روز پس از وعده‌ صادق یک‌ پالس خطرناک صادر شد که شاید در میان عامه، جدی گرفته نشد؛ به‌پروازدرآمدن چند کوادکوپتر در اصفهان که با توجه به سخیف بودن آن، بیشتر مورد تمسخر قرار گرفت؛ اما پیام این چند کوادکوپتر این بود: حجم بالای نفوذ موساد و اسراییل در ایران!

نکته تلخ این‌جاست که ایران، مجددا از همین جریان نفوذ ضربه خورده است.

حال اسراییل، برای بار چندم ایران را بر سر یک دوراهی قرار داده است؛ حمله به اسراییل و احتمال گسترده شدن جنگ یا عدم حمله و پذیرش ترورهای بعدی.

یک دیدگاه این است که ایران بعد از ترور شهید هنیه، جز پاسخگویی چاره‌ای ندارد. از یک ‌سو اگر واکنش داده نشود سطح بازدارندگی ایران به‌شدت تحلیل خواهد رفت و ازسمت دیگر ممکن است ترور مقامات رده بالای کشور را در داخل کشور شاهد باشیم. از سمت دیگر بحث اعتبار ایران در محیط بین‌الملل نیز مطرح است و مهم‌تر این‌که برخلاف حمله به کنسولگری ایران در خاک سوریه، این بار حمله در داخل خاک ایران رخ داده و یک مهمان خارجی بلندپایه که مسئولیت حفاظتش بر عهده ایران بوده ترور شده است.

ترور شهید هنیه نشان داد که ایران نیازمند پاسخی سنگین‌تر نسبت‌به آن‌چه در وعده صادق رخ داد است. مسئله‌ای هم که ایران باید مدنظر قرار دهد، علاوه‌بر افزایش کیفیت عملیات نظامی‌‌اش و وارد کردن خسارات به اسراییل، باید حمله‌اش به‌گونه‌ای باشد که بازدارندگی را ایجاد کرده و از سمت دیگر مانع از گسترش درگیری و ادامه‌دارشدن درگیری‌ها شود. اگر درگیری‌ها ادامه پیدا کند و دامنه جنگ ‏گسترده شود، هر چقدر هم که کیفیت عملیات بالا باشد، باز اسراییل به مقصود اصلی خود رسیده است.

راه‌ دیگر انتقام ایران جدای از حمله نظامی، آتش‌بس و پایان جنگ است. ایران اکنون می‌تواند از این ابزار انتقام و حق‌ مشروع خود برای پاسخ‌دهی به‌عنوان اهرم استفاده کند و با توجه به فرایند مذاکرات صلح و آتش‌بس بین حماس و اسراییل، او را از ادامه حمله نظامی منصرف کند. تخریب غزه دستاورد خاصی نیست، کمااین‌که در جنگ‌های گذشته نیز این اتفاق رخ داده است. ترور فرماندهان مقاومت نیز شاید تا حدودی دستاورد قلمداد شود؛ اما به آن‌گونه نیست که اسراییل بتواند روی آن مانور دهد؛ زیرا برای هر یک از فرماندهان ترورشده جانشینی در حد یا بالاتر از فرمانده قبلی انتخاب شده است.

البته پذیرش و ایجاد آتش‌بس با مشکل بزرگی روبه‌روست و آن شخص نتانیاهو است؛ او می‌داند با پذیرش آتش‌بس حیات سیاسی و مادی خود را از دست خواهد داد و تمام تلاش خود را برای زیر بار صلح نرفتن به کار خواهد بست.

باید دید ایران در نهایت موفق به کدام نوع انتقام‌گیری خواهد شد؛ انتقام سخت یا نرم.

نویسنده: زهرا عابدی