نامه‌ای کوتاه به آزاده گمنام وطنم

شاید فکر کنی فراموش‌ شده‌ای؛ نه تنها خودت که تمام استقامت و دلاوری و ایثارت. یا بدتر از آن، شاید به این باور رسیده باشی که خلاصه شده‌ای به یک روز از سال تا همه ارگان‌ها و سازمان‌ها بنر بزنند و صدا و سیما در حین پخش فیلم «بوی پیراهن یوسف» زیرنویس برود: سالروز ورود آزادگان سرافراز به وطن مبارک.
شاید در دلت آرزو کنی کاش در همان سال‌های دور از خانه، میان هزارجور شکنجه ریز و درشت جان داده بودی و همان‌جا در خاک سرد زمین دشمن، غریبانه و تنها آرام می‌گرفتی. یا بدتر از آن، شاید زبانم لال، از خدا خواسته باشی تا زودتر به دیدارش نایل شوی.
از غصه‌های دل دریایی‌ات خبر دارم و بیش‌تر از آن، از مظلومیتی که به واسطه سرنوشتی زینب‌گونه‌ نصیبت شد. قهرمان آریایی وطن! تا پای جان دادن رفته‌ای و با هزار زخم برگشته‌ای. شهید زنده‌ای و بهترین سال‌های جوانی‌ات را در زندان که نه، در سیاه‌چال‌های بعث گذرانده‌ای، اما هیچ دیواری از هیچ ساختمان شهر، تصویر تو را نقاشی نکرده است. انگار منتظریم گوهرهای کم‌یاب‌مان را از دست بدهیم و بعد در فراق‌شان، بزرگداشت و کنگره برگزار کنیم.
از غم‌های گاه ‌و بیگاهت خبر دارم. هر روز که یکی از جمع دوستانت، بار می‌بندد و راهی آسمان می‌شود و به همراه خود، تمام خاطرات سال‌های سخت اسارت را می‌برد و تو را با کوهی از دلتنگی تنهاتر از قبل باقی می‌گذارد.
۲۶ مرداد بهانه شد تا این چند خط را برایت بنویسم و به اعتبار تمام آزادگانی که نام‌شان و خاطرات‌شان لابه‌لای ورق‌های این ماهنامه ثبت شد، قسم بخورم تو برای اهالی فکه فراموش‌نشدنی هستی.
من می‌خواهم از همین‌جا، ‌یعنی خط ۲۲ام صفحه چهارم‌ام شماره ۲۰۷ام نشریه فکه، جایی که شاید هیچ‌ وقت نبینی و نخوانی‌اش، از تو که نه نامت را می‌دانم و نه خبر دارم در کدام شهر یا روستا زندگی می‌کنی، بخواهم با همه مشغله‌ات، در کنار دست و پنجه نرم کردن با سختی‌ها و مشکلات زندگی امروزی، قلم و کاغذ برداری و از خاطرات اسارت برای ماهنامه بنویسی. بگذار نوشته‌های تو تکه کوچکی از پازل سبک زندگی‌ای شود که سرلوحه‌اش امید و مقاومت بود. جامعه ما، این روزها بیش‌تر از پیش به این نوع سبک زندگی نیازمند است.
سلحشور گمنام ایران! منتظرت هستیم.