کمال بندگی

شهید موسوی با هر پدیده و مسئله‌ای با دیدی عمیق و تحلیلی مشخص برخورد و عمل می‌کرد. مثلا در مورد درس خواندنش و از همه مهم‌تر برخوردش با قضیه جنگ، آن را با تمام وجود لمس می‌کرد و ربط منطقی، بین جنگیدن و حاکمیت مستضعفین جهان در ذهن داشت.
معتقد به کار تشکیلاتی بود و رعایت نظم و انضباط و رعایت «عدم انتقال اطلاعات تشکیلاتی به افراد خارج از تشکیلات» را بدیهی‌ترین اصول حاکم بر یک جمع می‌دانست. نزدیک‌ترین افراد به او، از خیلی روابط و مسائل گذشته او چیزی نمی‌دانستند. پیوسته چه قبل و چه بعد از انقلاب از رابطه‌های کاذب مبتنی بر روابط گذشته گریزان بود. خواندن روزنامه و آگاهی یافتن از مسائل جامعه از ویژگی‌های بارز او بود، به‌طوری‌که گاهی تا ساعت دو نیمه‌شب به این کار مشغول بود.
به امام خمینی^(ره) علاقه عجیبی داشت و همیشه پیام‌ها و سخنرانی‌های امام را مطالعه، پیگیری و تحلیل می‌کرد و همه اوقات با یک حرمت و حسرت خاصی نسبت به امام^(ره) از ایشان یاد می‌کرد و اطاعتی بی‌چون‌و‌چرا و تعبدی کامل نسبت به امام ابراز می‌کرد.
در مقابل تمامی جریان‌ها و مسائل انحرافی از قاطعیتی اصولی برخوردار بود. از برچسب زدن و قضاوت‌های پیش‌ساخته نیز زجر بسیار می‌کشید. در رابطه با جبهه ضدانقلاب معتقد به برخورد قاطع و نظامی بود. در زمینه ویژگی‌های بارز اخلاقی او، مختصرا می‌توان از تواضع، متانت، آرامش و مدیریت عالی در برخورد با مسائل، اخلاص و ایثار فراوان در کارها و برخورد دلسوزانه با مشکلات، شجاعت و فداکاری در میدان عمل و رزم، خستگی‌ناپذیری و پشتکار فراوان در کارها و خلق‌و‌خوی خوش و گیرای او نام برد.
یکی از خصوصیات شهید موسوی روحیه شهادت‌جویی و انتظار او بود. پیوسته در دعاها طلب شهادت می‌کرد و مکرر می‌گفت‌ «من قبل از فتح خرمشهر شهید می‌شوم» و این مسئله دقیقا در سپاه و برخوردهای خانوادگی او مشهود و محرز بود تا زمینه قبلی شهادت خویش را در آن‌ها به‌وجود آورده باشد. مثلا با خرید وسایل خانه همیشه با شک‌و‌تردید برخورد می‌کرد. شب شهادتش تا صبح در چادر فرماندهی عبادت کرد، اشک ریخت و فرازهایی از نهج‌البلاغه، دعای کمیل و قرآنی را که همیشه به همراه داشت خواند. سرانجام در نزدیکی جاده اهواز ـ خرمشهر(کیلومتر بیست خرمشهر) به مهمانی دوست لبیک گفت.