هیچ‌کدام از سربازان و پرسنل اواخر دهه ۷۰ و اوايل دهه ۸۰، ستاد فرماندهی لشکر۲۷ محمدرسول‌الله^(ص) در پادگان امام حسن^(ع)، از یادشان نرفته است. سالن غذاخوری لشکر در انتهاي ضلع جنوبی ساختمان ستاد را. سالنی که از کران تا کرانش سرباز و سردار، کنار هم می‌نشستند و در آن، قانون «هرجا نشستی» حکم‌فرما بود. در سالن، جایگاه خاصی برای فرماندهان و سرداران وجود نداشت و اگر کسی در میان آن هیاهو در پی فرمانده و سردار و سرهنگ می‌گشت، به‌سختی می‌توانست گمشده‌اش را پیدا کند.
کسی نمی‌دانست سردار حسین همدانی کجای میز مطوَل سالن غذاخوری می‌نشیند. او مثل سربازان لشکر، سینی سلف‌ در دست، منتظر بود تا نوبتش شود و برنج و خورشش را بگیرد و بعد از دور ببیند، امروز ماست با غذا داده مي‌شود یا سالاد. غذایش را که می‌گرفت، گوشه‌ای از سالن را انتخاب می‌کرد. یا خودش را بین دو سه تا سربازِ انتهای میز سوم جا می‌کرد یا روبه‌روی گروهبان‌های رسمی پشتیبانی مي‌نشست. هیچ‌کس از دیدنش جا نمی‌خورد و دست و پایش را گم نمی‌کرد. گاهی می‌شد با سربازان یگان قرارگاه، گرم مي‌گرفت و نانش را به سربازی که نان تمام کرده بود مي‌داد. گاهی هم بین بچه‌های مالی لشکر بود و وقتي نانش تمام می‌شد، از آن‌ها نان می‌گرفت. غذایش را که مي‌خورد، مسیر سالن تا دفترش را طوری می‌رفت که سربازان را به ادای احترام نظامی وادار نکند.
خودش را هم‌سن و هم‌ردة افراد لشکر می‌کرد تا همه در کنارش احساس راحتی كنند. در عین حال، سربازان، خود را ملزم به رعایت نظم و اجرای مقررات می‌دانستند، تا پیش چنین فرماندهی شرمنده نباشند. در رژه صبحگاه مشترک دوشنبه‌های لشکر، همه گروهان‌ها از او امتياز «خیلی خوب» می‌گرفتند؛ حتی گروهان «معاف از رزم»‌‌ها که هیچ‌وقت درست و حسابي رژه نرفتند. البته، گروهان‌ها با جان و دل تلاش خود را می‌کردند تا مقابل این امیر دل‌ها، بهترین رژه را اجرا کنند و فریاد «درود سردار» را با جان و دل فریاد بزنند.
مجموعه این رفتارهای متقابل سردار و سرباز، فضای لشکر را خواه‌ناخواه به سمت دوگانة فرمانده- فرمانبردار دوران جنگ می‌برد و موجب می‌شد سربازان متولد دهه ۶۰ که فضای جبهه‌ها را لمس نکرده‌ بودند، آن فضا را حس‌ کنند... و چه نیکو توصیف کرد این فضا را رهبر معظم انقلاب که: هنوز عطر دل‌انگیز شهادت و ایثار در فضای این لشکر به مشام می‌رسد.
سردار حسین همدانی میراث‌دار عصر شهادت و ایثار بود و آن را در لشکر۲۷ رسوخ داد و در انتهای دهه ۸۰ در سپاه محمد^(ص)(سپاه بزرگ تهران) تداوم بخشید. او در اواسط دهه چهارم انقلاب اسلامی، آن‌گاه که دید هیچ دادگری داد مردم سوریه را به عنوان ساکنان جبهه مقاومت و نیز مردمی که زير ظلم تروریست‌ها از جمله گروهک داعش هستند، نمی‌شنود، راهی آن دیار شد. همدانیِ سرزمین سوریه، ادامة همدانیِ جبهه‌ها بود و روحِ لشکر ثابت‌قدم سپاه محمد^(ص). هم، محور واحدهای رزم بود و هم پیش‌قراول واحدهای جهادی.
با سردار، حالا مردم شام نیز راحت بودند...

نویسنده: محمد گرشاسبی