در اردیبهشت هزار و سيصد و چهل و نه، رژیم پهلوی از سرمایه‌گذاران آمریكایی دعوت به عمل آورد تا به اصطلاح در ایران سرمایه‌گذاری كنند و در واقع در یك حركت استعماری اقتصاد ایران را كاملاً در اختیار آمریكایی‌ها قرار دهد. به دنبال این اقدام، علمای حوزه علمیه قم، در يازدهم اردیبهشت همان سال، با انتشار اطلاعیه‌ای، مردم را از این خطر بزرگ آگاه ساختند.
در این میان آیت‌الله سعیدی دست به فعالیت‌های شدید زد و با انتشار اعلامیه‌ای به زبان عربی، خطاب به علمای كشورهای اسلامی، آن‌ها را دعوت به اعتراض و مخالفت نمود.
آيت‌الله سعيدی كه بارها و بارها به‌ علت جلسات سخنرانی بر ضد رژيم به زندان افتاده بود مجدداً دستگیر شد و در قزل قلعه زندانی گشت و تحت شدیدترین شكنجه‌ها، قرار گرفت به‌طوری كه در روز چهارشنبه بيستم خرداد ماه هزار و سيصد و چهل و نه، آن عالم مجاهد پس از سال‌ها مقاومت در برابر شكنجه ساواک به مقام والای شهادت رسيد.
پیكر آن مرد بزرگ، فردای شهادتش به فرزند ارشدش تحويل داده شد و به طور مخفیانه در وادی‌السلام قم به خاک سپرده شد.
آیت‌الله سعیدی علاقه و ارادت خاصی نسبت به حضرت امام خمینی« قدس سره» داشت و درباره امام گفته بود:
ـ به خدا سوگند، اگر مرا بكشید و خونم را بر زمین بریزید، در هر قطره‌ی خونم، نام مقدس خمینی را خواهید یافت.
ـ حضرت امام شبیه‌ترین عالمان نسبت به ولی‌الله، امام‌زمان^(عج) و آباء طاهرینش می‌باشد.
ـ مرا بگیرید و به بند و حبس كشید، تا آن وقت از من سلب مسؤولیت شود، چه اگر آزاد باشم، فریاد می‌زنم، حقایق را می‌گویم و افشاگری می‌كنم. من این لباس را پوشیده‌ام و از بیت‌المال امرار معاش می‌كنم، كه پاسدار اسلام و وفادار به رهبرم، امام‌خمینی باشم... . بنابراین باید فریاد بزنم و جز این چاره ای ندارم.