۰۲۱-۷۷۹۸۲۸۰۸
info@jannatefakkeh.com

مدینه فاضله در رخ انقلاب

مدینه فاضله در رخ انقلاب

مدینه فاضله در رخ انقلاب

جزئیات

به مناسبت ۲۲ بهمن، سالروز پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران

22 بهمن 1399
 قلم به دست می‌گیرم تا به بهانه ۴۰ سالگی انقلاب، چند سطری برای مجله بنویسم. برمی‌گردم به سال ۵۷. آن روزها نوجوانی در میان بقیه بودم و کم‌تر نسبت به انقلاب و امام درک داشتم. برای اولین‌بار که عکس امام و اعلامیه ایشان را دیدم فکر نمی‌کردم بعد از ۴۰ سال که انقلاب به سن باروری و ثمردهی می‌رسد و سنی از ما گذشته، روزهای تلخ و شیرین و حوادث بالا و پایین بسیاری را با گوشت و پوست‌مان درک کرده باشیم. روزهای مبارزه و زندان به انتها رسیده بود، کسانی پس از شکنجه و آزار و خون‌دل خوردن، طعم تلخی‌ها در مزاج‌شان به شیرینی تبدیل شده بود، تظاهرات انگار اعلامی بود که ما آمده‌ایم تا بمانیم، بساط دروغ و نیرنگ و ظلم طاغوت و طاغوتیان در بقچه‌ای از تاریخ گذاشته و گره‌ای به آن زده شد و تاریخ این عبرت را برای همیشه در صفحات خود ثبت کرد که نصر الهی، حتمی و یقینی است.
انقلاب با جوانانی که هنوز چهره‌های‌شان سرخ و سفید بود و باطراوت، شکل گرفت. نسلی که در سازمان‌های انقلابی فعالیت داشتند و حالا می‌خواستند سکان کشتی انقلاب امام را در امواج متلاطم غائله‌هایی که هر روز کسی به نام خود یا خلق به پا می‌کرد، در دست بگیرند. روز و شب می‌گذشت و انقلاب کم‌کم شکل می‌گرفت. آرزوهای دنیایی، همه کنار رفته بودند. ایران مدینه فاضله‌ای شده بود که مصداق خدایی بودن را در رخ انسان‌های انقلابی می‌دیدی. زن و مرد، کوچک و بزرگ، نگاه‌شان به رهبری بود که می‌فرمود: «من خادم این ملت هستم.» او خود را نمی‌دید و تمام آن‌چه را که می‌خواست، خدا بود.
دیگر نامی از لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی و امتیاز دادن به آمریکایی‌ها و ایادی آن‌ها نبود. امام جریانی ایجاد کرده بود که ساختة خودش بود. اگر کسی همراه این جریان نبود یا غرق می‌شد یا از گردونه انقلاب به بیرون پرتاب می‌شد. اتفاقات یکی پس از دیگری، داخلی و خارجی، هیچ در اراده خدایی امام خللی ایجاد نمی‌کردند. انقلاب، واقعا انفجار نور شده بود. نوری که چشمان همه بدخواهان را کور کرده بود. مردم آگاه شده بودند. شور و شعور انقلابی آن‌ها فوران کرده بود و حال خوبی پیدا کرده بودند.
جنگ شروع شد. مشکلات و سختی‌ها با شروع جنگ بیش‌تر شد. کمبود، گرانی، شهید و مجروح دادن و به اسارت رفتن بهترین جوانان وطن، خانواده‌‌ها را آبدیده کرده بود. هیچ چیز در اراده مصمم جوانان انقلابی و مردم ایران تاثیری نداشت. پس از هشت سال دفاع، قطع‌نامه پذیرفته شد. پس از جنگ ندانستیم چرا امام فرمود: «جنگ نعمت است.» جنگ فرصتی بود برای شکوفایی و پیشرفت‌های علمی، نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در آینده.
امام با آبرویش به میدان آمده بود تا از شعاری که قبل از آن می‌داد یعنی «جنگ‌، جنگ تا رفع کل فتنه» عدول کند. در ماجرای قبول قطع‌نامه، تاریخ باید تکلیف سیاسیون و نظامیون را مشخص کند. بعد از قطع‌نامه، امام دیگر ملاقات عمومی نداشت. بعد از اندکی، امام فوت کرد. غم از دست دادنش کمر امت را شکست. با انتخاب آیت‌الله خامنه‌ای به رهبری، روزنه‌های امید باز شدند. این‌بار سکان کشتی انقلاب به دست سیدخراسانی افتاده بود. تدابیر حضرت‌آقا در مرحله جدید انقلاب، مثمر ثمر واقع شد و تلاش‌ها در زمینه‌های مختلف باعث رشد کشور شد.
آن‌ها که دل‌بسته و امیدوار به آمریکایی‌ها و اروپایی ها بودند در مقاطع مختلف، روی دیگری از ویرانگری‌های دشمن طمعکار را دیدند. چنگال مخملی آن‌ها هربار نتوانست در بدن ملت ایران فرورود و آن‌چه را رهبری فرموده بودند به واقعیت دیدیم و دیدند. هر سال برای ملت ایران یک گام به جلو شد تا کشور از سرازیری‌ها و چالش‌ها در امان بماند. اکنون، این ثمره رهبری و ولایت‌پذیری ملتی است که با جان و مال و آبروی خود باعث سربلندی و سرافرازی پرچم ایران شده‌اند. این افتخار و عزت در ایران و در کل جهان تاثیر خود را گذاشته. رویش‌های انقلاب در دورترین نقاط دنیا و بر سخت‌ترین دل‌ها موثر واقع شده و این نیست جز به غیرت دینی و انقلابی مردم ایران.
چهل ساله شدن انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن ۹۷ مبارک باد.

نویسندهعلی حسین‌پور

مقاله ها مرتبط