امروز می‌خواهم از تو بگویم و از تو بنویسم، تو که گوشه‌ای از یک اتاق سرد کز کرده‌ای و همدم‌ات تنها پنجره‌ای است که هر صبح، پرده‌هایش را دستان پرستاری پیر به عادتی کهنه کنار می‌زند. تو که سال‌هاست در سکوتی عمیق فرو رفته‌ای، آنقدر که چشمانت رسالت زبانت را به دوش می‌کشد.
می‌خواهم از دیوارهای آسایشگاهی بنویسم که هر روز برایت تنگ‌تر می‌شود. و از هم‌اتاقی‌هایی که هر روز کم‌تر. می‌خواهم از تو بگویم به مناسبت تنها یک روز از سال که اتاق‌های آسایشگاهت شلوغ می‌شود و سبدهای گل و جعبه‌های شیرینی همه جا را پر می‌کند. و باز سکوت است که هجوم می‌آورد تا سال دیگر.
می‌خواهم از مردی بنویسم که دشمن با آن همه اسلحه و تجهیزات، او و نیروهایش را نتوانست از پا درآورد، اما تنهایی سال‌هاست که او را گوشه‌نشین کرده است. از دست‌هایی می‌خواهم بگویم که روزی با اشاره‌اش دشمن را به لرزه می‌انداخت و امروز با از لرزشش وجود مرا. می‌خواهم از موهای سپیدی بنویسم که روزگاری سیاهی‌اش را رنگی از خاک می‌پوشاند.
از تو می‌خواهم بگویم هرچند در حدِّ من نیست این چند سطر را نگاشتن. می‌خواهم از تو بنویسم، از تو و از مظلومیت. از تو و از فداکاری‌. از تو و از جانبازی...

نویسنده: زهرا عابدی