زمستان ۵۷ دیگر چیزی به پیروزی و باز شدن شکوفه‌های انقلاب نمانده بود. روزهای شور و اشتیاق یکی پس از دیگری سپری می‌شدند. پیام‌های امام(ره) به آدم‌ها جان تازه می‌بخشید. مردم به خیابان‌ها می‌ریختند و از جان‌شان مایه می‌گذاشتند. چه خون‌ها که به زمین ریخته نشد. بچه‌های مسلمان، هم با رژیم مبارزه می‌کردند، هم مبارزات ایدئولوژیک با چپی‌ها و توجیه کردن آن‌ها جزو وظایف‌شان شده بود. معمولا دانشجوها و طلبه‌ها مسئولیت این کار را به عهده می‌گرفتند. در این بین، استاد دانشگاهی بود که از همان ابتدا یعنی دوران دانشجویی این وظیفه را در کنار درس و تحصیل انجام می‌داد تا وقتی مدرک دکترا گرفت و خودش شد استاد دانشگاه. دوستانش او را جوانی محجوب، متین و با روحیه‌ای قوی می‌شناختند. جوانی که به نجات مردم می‌اندیشید و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نبود.


سال ۱۳۳۳ در شهرستان بيجار از توابع کردستان متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در شهرهای مختلف گذراند. مقطع متوسطه را در دبیرستان دارالفنون پشت‌ سر گذاشت. مدرک لیسانس را در رشته راه و ساختمان از دانشگاه علم و صنعت گرفت، اما این مدرک برایش کافی نبود. فوق‌لیسانسش را در همین رشته در دانشکده تحصیلات تکمیلی دانشگاه امیرکبیر(پلی تکنیک) گرفت و بدون معطلی وارد مقطع دکترا شد. ۲۴ ساله بود که با عنوان استاد دانشگاه در همین دانشگاه تدریس را شروع کرد.
در تمام مراحل تحصیلی، از شاگردان ممتاز بود. علاقه بسیار و استعداد بی‌نظیرش در درس و تحصیل باعث نمی‌شد وظايف سياسي و اجتماعي‌اش را فراموش کند. از همان ابتدای ورود به دانشگاه، زندگی جدید خود را با شور انقلابی و مبارزه با رژیم پهلوی شروع کرد. همیشه با ظلم و جنایت رژیم به مقابله بر‌می‌خاست و آن را در محافل دانشگاهی بدون کوچک‌ترین رعب و وحشتی بیان می‌کرد.

***

۲۹ آذر ۵۷ بود. ۶۸ نفر از استادان دانشگاه تهران در دبيرخانه اين دانشگاه اجتماع كردند و با صدور بيانيه‌اي بستن دانشگاه‌ها بر روي دانشجويان، كاركنان و استادان را تقبیح کرده و نسبت به اعمال خشونت‌آميز نسبت به استادان اعتراض كردند. آن‌ها اعلام کردند تا بازگشايي كامل دانشگاه به تحصن خود ادامه خواهند داد. از طرفی سازمان ملي دانشگاهيان هم بسته شدن دانشگاه‌ها توسط مسئولان دانشگاه را نشانه همكاري آن‌ها با رژيم می‌دانست و این کار را در راستای تاييد اعمال ضد مردمي رژیم منحوس پهلوی عنوان می‌کرد. آن‌ها اعلام کردند بستن دانشگاه‌ها در واقع بستن يكي از سنگرهاي مبارزاتي ملت ايران محسوب می‌شود. از همین‌رو حمايت خود را از تحصن و اقدام دانشگاهيان اعلام كردند و خواستار تخليه نيروهاي نظامي و پليس از محوطه‌هاي دانشگاه و باز شدن درهاي دانشگاه‌ها بر روي همه دانشگاهيان اعم از کارمند، دانشجو و استاد شدند. اين اقدام توجه عموم مردم را به خود جلب کرد و باعث سردرگمي رژيم شاه شد. تحصن ادامه پیدا کرد تا پنجم دی ۱۳۵۷. طبق قرار قبلی بنا شد تحصن دانشگاهیان، مردمی شود. سخنرانی‌ها از ساعت یک بعد از ظهر شروع شد. طبق گفته شاهدان عینی، بعد از یکی دو سخنرانی خشونت و درگیری بین مردم و نظامی‌ها شروع شد و کم‌کم صدای شلیک گلوله به گوش رسید تا این که نظم جمعیت از هم پاشید. در همین هنگام، زد و خورد بین مردم و نظامیان در همه جای دانشگاه دیده می‌شد. ناگهان خبر تاسف‌باري با سرعت در تهران پخش شد:
«حدود ساعت دو و نیم، يكي از استادان بسيار جوان دانشگاه پلي‌تكنيك به نام كامران نجات‌اللهي كه تنها ۲۴ سال داشت در بالكن طبقه ششم حاضر شد تا به همراه هیات علمی دانشگاهیان ایران برای تقبیح عمل توطئه‌آمیز حکومت‌های عراق و کویت در تبعید و عدم پذیرش رهبر شیعیان جهان حضرت آیت‌الله خمینی(ره) و در هم کوبیدن پیکر دولت نظامی پهلوی فریاد عدالت‌خواهی سر دهد كه به ضرب گلوله مجروح شد و پس از انتقال به بيمارستان با وجود تلاش پزشكان به شهادت رسيد».
نظام شاهنشاهي با این تصور که این کار، تحصن دانشگاهیان را می‌شکند و دانشگاه هم‌چنان در اختیار رژیم باقی‌ می‌ماند این رسوايي را به بار آورد. غافل از این که تحصن کماکان ادامه پیدا خواهد کرد.

***

فردای آن روز، یعنی ششم دی‌ با حضور مردمی که در پیشاپیش آن‌ها آیت‏‌الله طالقانی حرکت می‌‏کرد پیکر شهید نجات‏‌اللهی تشییع و به خاک سپرده شد. در مراسم تشییع وی از بیمارستان هزار تختخوابی(امام خمینی) تا میدان ۲۴ اسفند(انقلاب) هزاران نفر شرکت داشتند. نیروهای گاردی نزدیک میدان شروع به شلیک کردند که دست ‌کم پنج نفر به شهادت رسیدند. با مقاومت مردم، گاردی‌ها پراکنده شدند و مراسم ادامه پیدا کرد.
فاطمه نجات‌اللهی مادر استاد شهید با ارسال پیامی از ملت قهرمان ایران، روحانیان، خبرنگاران، استادان و دانشجویان غیوری که در مراسم یادبود پسرش شرکت کرده بودند سپاسگزاری کرد.
رژیم که حسابی مستاصل مانده بود، ساعت دو و نیم نيمه شب روز تشییع با تهاجم به وزارت علوم، استادان متحصن را با ضرب و شتم و اهانت دستگير و در يكي از پادگان‌هاي تهران زنداني كرد. فضا بیش از پیش ملتهب و زمینه‌ساز اقدامات گسترده‌تر مردم شده بود.

***

امام‌ خمینی(ره) هفتم دی ۵۷ در دیدار با ریچارد کاتم استاد علوم سیاسی دانشگاه پیتزبورگ ایالت پنسیلوانیای آمریکا با اشاره به جنایات رژیم پهلوی درباره کشتار مردم در تشییع جنازه شهید نجات‌اللهی فرمود: «در همین امروز در تشییع جنازه‌ای که خود دستگاه اجازه داده بود، یک افسر دستور حمله داد، در حالی که تظاهراتی نبود. در یک میدان شهر، آدم‌کشی شروع شد و بسیاری را کشتند و زخمی کردند.»
تنها ۴۷ روز بعد از شهادت این استاد جوان، انقلاب اسلامی به پیروزی رسید. خیابان ویلا، محل شهادت او پس از پیروزی انقلاب اسلامی به نام شهید کامران نجات‌اللهی نام‌گذاری شد. امروز بعد از گذشت چندین سال، یاد و خاطره شهید نجات‌اللهی زنده است.

نویسنده: محبوبه ذالیانی