مهربانی عظيم

پروردگارا!
ای خداوندی که برای حکمتت دافعی نیست و برای بخششت بازدارنده‌ای^۱،
بخششت را از بنده‌ای که تمام نگاهش را به افق رحمت تو دوخته است، دریغ مکن. بنده‌ای که از تمام اعضا و جوارحش ترس از عظمت تو هویداست و نگاه لرزانش امید به بازشدن درهای محبتت دارد.
معبودا!
ای که نیاز به نجات را در عرفة بزرگواریت قرار دادی، ای که احتیاجم به خود را از زبان شهید قتلگاه به من آموزاندی، تا بر زبانش آورم، و به یاد چشمه‌های جوشان نگاه اباعبدالله سرشک غم از دیده ببارم.
به حرمت فرازهاي عرفه‌ات، به حرمت تقدس کلام حسینیت، بر من ببخشای آنچه بخشیدنی است و از من درگذر آن چنانکه شایسته‌ی درگذشتنی.
الهی!
نفس من‌، نیازمند غنای فروفرستاده از سوی توست و قلب بی‌تابم در هراس از شک و تردید، محتاج به یقین از جانب درگاه تو، بر کردارم پاکی عنایت کن^۲، که تقوايی که از تو می‌‌رسد به راستی جداکنندة حق از باطل است و گره‌گشای دردهای این بنده‌ی نیازمند.
پروردگارا!
تمام ستایشم را بپذیر، به خاطر آن که‌ مرا آفریدی و بی‌منت، نعمت فراوانم بخشیدی. و شنوای بینایم قراردادی و همه سپاسگذاریم را قبول نما به خاطر مهربانی عظیمی که در حقم نمودی و با احسان فراوانت آفریدی و پرورشم دادی. گرچه وجود مقدس و بی‌نیاز تو را هیچ احتیاجی به خلقت پاره‌ای گل نبود و این گل بدبوی آفریده شده از هیچ، سراپا محتاج کوچکترین نگاه توست.
مولای من!
تو می‌دانی که اگر تمام آسمان‌ها را در دستانم قرار دهی، همواره در نزد تو هیچ‌ترینم ، چه رسد به آن که من از تمام دنیا ستاره‌ای کوچک هم ندارم^۳.
و تو می‌دانی که اگر تمام رسولانت را هم بر من نازل کنی تا همة علم دنیا را به من بیاموزانند، باز هم وابستة دانش بی‌تعلق توام، پس چگونه فراموشم کنی حال آنکه به یاد آوردیم، و چگونه رهایم کنی حال آنکه خود پروراندیم.
پروردگارا!
تو را به حق تمام شب‌های از ستاره روشنت، و روزهای از امید فراوانت، که عرفه‌های عمرم را زیاد گردان و بر بندة خود بودنم بیفزایی و از بندة نفس بودنم هر لحظه بیشتر، برهان.

پی‌نوشت:
۱.ستایش مخصوص خداوندی است که برای حکمتش زننده‌ای نیست، و نه بر بخششش بازدارنده‌ای. (فرازی ا‌ز دعای عرفه)
۲.پروردگارا قرار ده بی‌نیازیم را در نفسم و یقیین را در قلبم و پاکی را در کردارم. (دعای عرفه)
۳.معبودا من نیازمندم در توانگریم، پس چگونه نباشم نیازمند در نیازمندیم. معبودا من نادانم در دانشم پس چگونه نباشم نادان در نادانیم. (دعای عرفه)

نویسنده: احمد سبحانی