مستنداتش هست؛ فضای مجازی پر است از فیلم‌های واقعی که نشان می‌دهد مردم فلسطین در انتقال ارزش‌های دینی به کودکان‌شان موفق بوده‌اند. بچه‌هایی زیر گوش کودکانی که از زیر آوار درآمده‌اند از مقاومت حرف می‌زنند و روحیه می‌دهند. روی خرابه‌های بمباران‌های وحشیانه رژیم اشغالگر می‌نشینند و آیه ابتلا و بَشِّرِ الصابِرین قرائت می‌کنند، با تضرع در هنگامۀ سختی یارب‌یارب می‌گویند، بدون بیهوشی بخیه می‌شوند و قرآن می‌خوانند، برای دشمن اشغالگر که خانه‌‌های‌شان را ویران کرده رجز می‌خوانند و تهدیدش می‌کنند و...
آن‌چه این روزها از کودکان فلسطینی مقابل دید همه است، ترجمان مفاهیم اسلامی و قرآنی است. مفاهیمی چون توکل و اعتماد مطلق به خدا، شهادت و جانبازی در راه دین، دشمن‌شناسی و دشمن‌ستیزی، صبر، عزم و اراده، ایثار، محبت و همدلی. ملت فلسطین با داشتن چنین بچه‌هایی چرا پیروز نشود؟!
***
ما در ایران چندجور خانواده داریم. یکی، خانواده‌های مرفه بی‌درد که بچه‌های‌شان را در یک دنیای فانتزی، رنگارنگ و البته افسانه‌ای و گران‌قیمت بزرگ می‌کنند. این بچه‌ها اصلا نمی‌دانند دنیا چیست و ایران کجاست. گروه دیگری از خانواده‌ها درگیر کم و زیاد زندگی و مشکلاتش هستند. این‌ها بچه‌های‌شان را با غر زدن به گرانی‌ها و هوای آلوده و کم شدن طول و عرض دریای خزر و دروغِ فروشِ وطن به بیگانگان و پای ماهواره‌ها بزرگ می‌کنند. البته معلوم نیست این بچه‌ها در آینده راه بزرگ‌ترهای‌شان را ادامه بدهند.
تعدادی از خانواده‌ها، البته اهل حساب و کتاب هستند. بچه‌های این‌ها به امید به جایی رسیدن و خدمت کردن به مملکت بزرگ می‌شوند. این‌ها با سختی دادن به خودشان، کلی امکانات از مادی و معنوی دوروبر بچه‌های‌شان می‌ریزند که آخرش معلوم نیست سر از کجا درمی‌آورد. می‌ماند، تربیت دینی که مورد توجه این نوشتار است. تربیت دینی، کجای الگوی تربیت خانواده‌های ایرانی قرار دارد؟ آیا فرزندان ما آن‌چه را که بچه‌های فلسطینی می‌دانند، بلدند؟
***
ما مسلما فرزندان خوبی داریم. علی لندی نوجوان ۱۴ سالۀ ایذه‌ای نماد شجاعت و فداکاری، آرمان علی‌وردی نماد مقاومت و ایستادگی، روح‌الله عجمیان نماد مسئولیت‌پذیری اجتماعی، حمیدرضا الداغی نماد غیرت. این‌ها کنار هزاران هزار جوان مدافع حریم اهل‌بیت(ع) و امنیت کشور و مخترع و دانشمند... نشان از تربیت بدون ادعای خانواده‌های ایرانی است. تربیتی که سربزنگاه‌ها رونمایی می‌کند. چیزی که مهم است، فراگیری این‌گونه تربیت به زیروبم رفتارهای دینی و شدت ضریب آن برای نسل جوان ما برای ایفای مسئولیت سنگین در فضای فعلی حاکم بر جهان است.
باید بدانیم که برای تربیت دینی بچه‌های‌مان کتاب فارسی مدرسه کافی نیست، هدیه‌های آسمانی کافی نیست، قرآن صبحگاهی کافی نیست، برگزاری جشن‌های مذهبی و ملی و سرود کافی نیست. برای تربیت بچه‌ها به مادرها و پدرهایی نیاز است که در قدم نخست، خودشان تربیت دینی شده باشند.
نویسنده: زهره علی‌عسگری
