۰۲۱-۷۷۹۸۲۸۰۸
info@jannatefakkeh.com

خودمان او را آوردیم، خودمان هم بردیم!

خودمان او را آوردیم، خودمان هم بردیم!

خودمان او را آوردیم، خودمان هم بردیم!

جزئیات

به مناسبت ۲۸ اسفند، سالگرد حمله آمریکا به همسایه غربی‌مان؛ عراق در سال ۱۳۸۱

28 اسفند 1401
حادثه اسفند ۱۳۸۱(مارس ۲۰۰۳) برای جهان شگفت‌آور بود. آمریکایی که از صدام در جریان حمله به جمهوری اسلامی ایران و سرکوب «انتفاضه ‌شعبانیه» ملت عراق (سال۱۹۹۱) همه‌جوره حمایت کرده بود، به بهانه «مبارزه با تروریسم» و «انهدام زرادخانه‌های هسته‌ای– شیمیایی- میکروبی» صدام، در آخرین روزهای ماه مارس(بیستم اسفند) حمله‌‌ای همه جانبه را به سمت بغداد آغاز کرد. انگلیسی‌‌ها مهم‌ترین متحدان آمریکا در این هجوم شریک بودند. کنترل استان‌های جنوبی (بصره، ذی‌قار، المثنی و …) به دست آمریکایی‌ها افتاد، اما همه چیز دقیقاً عکس خواسته آمریکایی‌ها شد. زمان را ۹ سال جلوتر می‌آورم.
سال قبل در چنین روزهایی توفیق زیارت عتبات عالیات نصیبم شد. شکر خدا در عراق دیگر نه خبری از صدامیان بود و نه از متجاوزین آمریکایی و انگلیسی و مزدوران‌شان در ناتو. در مرز هم ردّی از منافقین خائن نبود. بیشترین زجر را در این سال‌ها، از زمان حکومت طولانی صدام تا خروج اشغالگران از عراق، شهرهای مذهبی یعنی نجف، کربلا، کاظمین و سامرا کشیده‌اند. وضع سامرا از تمام شهرها بغرنج‌تر است زیرا این شهر سنّی‌نشین است و مرکز استانی به شمار می‌رود که عمده اهالی آن سنّی‌ تندرو و جدایی‌طلب هستند؛ یک نوع جدایی‌طلبی عجیب و غریب زیرا استان «صلاح‌الدین» در مرکز عراق قرار دارد و با هیچ کشور خارجی هم مرز نیست! عمده صلاح‌الدینی‌ها– که صدام تکریتی همشهری‌شان بود– تندروترین عراقی‌ها هستند.
شیعیان عراق هم فشارهای زیادی تحمل كرده‌اند. «ماهر عبدالرشید»، «عبدحمود خطاب»، «وفیق سامرائی» و بسیاری دیگر از ژنرال‌های ارشد ارتش صدام چنان با وحشی‌گری با شیعیان مظلوم عراق برخورد کرده‌اند که ردّ این وحشت را هم‌چنان می‌شود در چهر‌ه‌شان دید.
در کربلای‌معلّی برای تهیه محصولات فرهنگی وارد فروشگاه داخل صحن مطهر حرم حضرت عباس(ع) شدم. پوسترهای زیبا از عتبات عالیات، لیوان‌های سفالی سفید با طرح‌های قشنگ با عبارت‌های فارسی و چیزهای دیگری كه چشم آدم را می‌گرفت. در همین حین، چشمم به یک کتاب بزرگ تاریخی افتاد که شرح تجاوزهای نیروهای صدام به حرمین شریفین کربلای‌معلّی- انتفاضیه شعبانیه- در آن آمده بود و تصاویر آن صحت ادعاها را ثابت می‌کرد، عکسی در کتاب دیدم که توجهم را جلب کرد.
تمام کسانی که قسمت‌شان می‌شود از «باب‌القبله» حرم مطهر امام حسین(ع) به زیارت ارباب شهیدان(ع) بروند حتماً بالای سر ایوان ورودی ضریح، چشم‌شان به این حدیت نورانی پیامبر اکرم(ص) افتاده: «قال سیدالکونین(ص): حسین(ع) منی و أنا من حسین(ع) (سرور دو جهان(ص): حسین(ع) از من است و من از حسینم)». در عکسی که داخل کتاب بود، این حدیث شریف کاملاً کنده شده و به زمین افتاده بود. به بهانه این عکس، سر صحبت را با جوان عراقی کنار دستم باز کردم:
- این‌ها کار صدامه؟
در جوابم فقط سرش را به نشانه تایید پایین آورد. در شگفت ماندم که این همه سال بعثی‌ها چه بر سر شیعیان عراق آورده‌اند که این جوان شیعه حتی جرئت گفتن یک «إی» یا «نعم» را هم ندارد! من ایرانی‌ام‌ و سرم درد می‌کند برای چنین کارهایی و در جواب تأیید او بلند می‌گویم: «لعنه الله علیه»!
جای گلوله‌های صدامیان در انتفاضه شعبانیه هنوز روی دیوارهای حرم امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) هست. وقتی هم جلوی ضریح امام حسین(ع) با صدای بلند «ماهر عبدالرشید» و «صدام» و دیگران را لعن می‌کردم، عرب‌های عراقی‌ با تعجب و چشمان گرد شده نگاهم می‌کردند! آمریکایی‌ها خودشان صدام را آوردند، بعد هم بردند، اما با بردن او، خدمتی ناخواسته به شیعیان و ایرانیان کردند که حتماً تا سال‌ها دست خود را خواهند گزید! عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد.

پی‌نوشت:
* جمله «خودمان او را آوردیم، خودمان هم بردیم!» جمله معروف چرچیل در مورد رضاخان است. این جمله را می‌توان از زبان آمریکایی‌ها درباره صدام تكرار كرد.

نویسنده: محمدجواد مهدی‌زاده

مقاله ها مرتبط