به سپیدی برف

... وقتی صحبت از جنگیدن در غرب می‌شود صحبت از جنگیدن در عمق دره‌هایی است که بر سطح آن‌ها برفی به ارتفاع نه متر نشسته؛ صحبت از جنگیدن بر فراز قله‌هایی به ارتفاع دو تا سه هزار متر است. جایی که انسان ایستاده یخ می‌بندد و حتی امکان تحمل ده دقیقه نگهبانی در آن‌جا سخت است اما به شکرانه خدا با وجود تمامی سختی‌ها برادرهای من تا به امروز مقاومت کرده‌اند. درباره حماسه مقاومت مظلومانه این عزیزان خوب است در همین جا به عنوان نمونه عرض کنم. در جریان تصرف قله سوق الجیشی و مرتفع تته در شب چهارم عید سال جاری ۱۳۶۰ درست در زمانی که دشمن فکرش را هم نمی‌کرد در منطقه‌ای کوهستانی و سردسیر که ارتفاع برف روی زمین‌گاه تا ۱۱ متر هم می‌رسید نیرویی بتواند ارتفاعات را بگیرد و بر روی آن قله یخ زده دوام بیاورد ما وارد عمل شدیم. برادرهای من با توکل به خدا حمله کردند و قله تته آزاد شد. با توجه به این‌که قله مه‌آلود بود و هلیکوپتر برای تأمین تدارکات قادر نبود به بالای قله برود برادرهای من روی قله فاقد کم‌ترین امکانات بودند. نه چادری داشتند و نه حتی کیسه خوابی؛ حتی غذایی هم به آن‌ها نمی‌رسید. با این وجود بر روی آن قله که به محاصره نیروهای مشترک کماندویی سپاه یکم عراق و عناصر ضد انقلاب بود تا پای جان مقاومت کردند و به یمن همین مقاومت مظلومانه قله تته تثبیت شد. در این حمله ما پانزده نفر شهید دادیم. از این تعداد فقط چهار نفر با اصابت گلوله دشمن به شهادت رسیدند. یازده نفر دیگر بر اثر شدت برودت هوا سرمازدگی و لغزندگی سطح یخ‌زده قله تته از بالای ارتفاع سقوط کردند و بر اثر اصابت به صخره‌های دره‌ها پیکرهای پاک آن‌ها پاره پاره شد. مقاومت برادران ما در جبهه‌های غرب تا به امروز به این قرار بوده. در حال حاضر مریوان تنها جبهه‌ای است که رزمندگان آن در داخل خاک دشمن می‌جنگند و وقتی که آتش توپخانه‌های ما به پایگاه‌های سپاه یکم ارتش عراق در آن سوی مرز اصابت می‌کند ما شاهد شادی و هلهله مردم مظلوم کردستان عراق هستیم.