به‌نام خدا به جلو حرکت کنید

جمعه آخر ماه رمضان، روز چهارم نبرد سیف‌القدس در فلسطین بود. رژیم اسرائیل با حمله به مسجدالاقصی و مصادره منازل فلسطینی‌های ساکن قدس برای فاصله دادن‌شان با مسجد، به دنبال راه انداختن یک درگیری در حد درگیری‌های گذشته با جوانان فلسطینی‌ بود. چیزی در حد پرتاب سنگ که البته جوابش گلوله‌های سربی باشد. ایجاد یک ناامنی موقتی و چند روزه در اراضی اشغالی شاید با اهداف کوتاه‌مدت که البته ضرب‌شستی هم باشد برای فلسطینی‌ها که خیلی هم در آرامش نباشند. اصلا بعضی‌ها معتقدند نتانیاهو به یک درگیری در همین ابعاد نیاز داشت تا بن‌بست تشکیل کابینه را ادامه داده و خودش را از فشارهای سیاسی بعد از انتخابات گذشته در اوایل فروردین امسال و عدم موفقیتش در کسب اکثریت پارلمان و ناتوانی در تشکیل کابینه خلاص کند. در مقابلِ عملکرد صهیونیست‌ها برای فشار به فلسطینی‌ها برای آغاز درگیری، گروه‌های مقاومت فلسطین ابتدا به اسرائیل برای مصادره اماکن فلسطینی‌ها هشدار دادند و ضرب‌الاجل تعیین کردند و با پایان یافتن فرصت، بلافاصله هشدار خود را عملی کردند. این‌بار اما به جای سنگ، موشک بود که از نقاط مختلف به سمت مناطق صهیونیست‌نشین پرتاب می‌شد. چیزی که رژیم صهیونیستی و حامیان او، بلکه جهان را بهت‌زده کرد.
پیام عربی حضرت‌آقا در روز قدس، به‌خصوص جمله «به نام خدا به جلو حرکت کنید» هم گویی اعلام رمزی بود در گوش نیروهای آماده فلسطینی که خیلی وقت است برای انجام عملیات علیه دشمن صهیونیست، در نقطه رهایی خیز برداشته‌اند تا الگوی موفق سوریه را تکرار کنند. الگوی موفقیت در جبهه سوریه تنها یک کلمه است: ایستادگی در برابر طرح آمریکایی-صهیونیستی معامله قرن برای بر هم زدن جغرافیای منطقه غرب آسیا.
جبهه مقاومت در سوریه، متشکل از رزمندگان ایرانی و عراقی و سوری و لبنانی و افغانستانی و پاکستانی مانع رسیدن غربی‌ها به اهداف‌شان شد. در ماجرای سوریه، جبهه استکبار مواجه شد با سد محکم و لایه‌لایه مقاومت در خاک عراق و سوریه و لبنان. از طرفی، جهان اسلام هم طعم شیرین نتایج ایستادگی‌اش را چشید. همین شد که این روزها خط مقدم در داخل سرزمین‌های اشغالی، با جلوداری فرزندان فلسطین تشکیل شده. جبهه لایه‌لایه امروز مقاومت، غزه است و کرانه باختری رود اردن و مناطق اشغالی ۱۹۴۸ و محله‌های فلسطینی‌نشین قدس اشغالی و اردوگاه‌های فلسطینی و البته تا این‌جای کار، به علاوه موشک‌های ارزانی که دست‌گرمی نیروهای مقاومت در داخل اراضی اشغالی هستند.
باید الگوی سوریه را در فلسطین پیاده کرد و یک‌بار برای همیشه و با هر هزینه‌ای، نفَس توطئه خارجی و ذلت‌پذیری داخلی را برید. هرچند در قضیه فلسطین، دیگر سازشکاری به حاشیه رفته و محمود عباس هم که روزی تجسم سازش و مذاکره بود، امروز از از کارایی موشک به جای گفت‌وگو در ایجاد صلح می‌گوید. امروز روزی است که رویارویی با رژیم اشغالگر، از موشک سرگردان شلیک شده در اردیبهشت ۱۴۰۰ از خاک سوریه که سر از دیمونا نیروگاه اتمی در جنوب سرزمین‌های اشغالی درآورد، به شلیک موشک در همین ماه، از داخل فلسطین به بخش‌های صهیونیست‌نشین آن رسیده. امروز روزی است که موشک تعیین می‌کند که وقت تغییر است و موشک است که صفیرش ترجمان به اتمام رسیدن صبر مسلمانان است.
باید به شعار «فقط مقاومت» فکر کرد و هزینه‌اش را هم پرداخت. مردم آگاه در سراسر جهان اسلام باید از امکانات‌شان برای کم کردن سایه ذلت از سر مسلمانان هزینه کنند و بدون ترس، پیشانی‌ها را به خدا بسپارند و در خط جهاد و شهادت کم‌کاری نکنند و خود را در پیشگاه خدا پاسخگوی کوتاهی از حد همت رهبر و امام هم‌عصر خود قرار ندهند.
امروز روزی است که هر کس هرچه دارد از همت و توان و خون و اسلحه و زبان و قلم و... باید به میدان بیاورد. اگر اندکی ایستادگی کنیم، پایان بازی رژیم غاصب با جهان اسلام فرارسیده است. اسرائیلی که با خلق داعش و در سایه آن‌ تا ۴۰ کیلومتری مرزهای ایران هم رسیده بود و مشکلات خودش را به عراق و سوریه و ایران سرریز کرده بود و سعی داشت موضوع فلسطین را به فراموشی بسپارد، امروز در متن موشک‌باران جبهه مقاومت قرار گرفته. باید با مقاومت، کار را از دست اقلیت هشت و نیم میلیونی صهیونیست‌ها درآورد و به چهارده میلیون صاحبان اصلی فلسطین سپرد.
تاریخ قضاوت خواهد کرد که هم‌زمانی سه اتفاق مهم عملیات سیف‌القدس، مذاکرات وین که قصد دارد ایران را به پای میز مذاکره بر سر توان موشکی مقاومت بکشاند و انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران، چه تاثیری بر رسیدن به اهداف بلندمدت جبهه سراسری مقاومت خواهد داشت. طرف‌های غربی برای این که بتوانند ایران را به دام چانه‌زنی درباره توانایی موشکی جبهه مقاومت بکشانند و برای مسلمانان تعهد ایجاد کنند، نیاز به سکوت در جبهه مقاومت داشتند. خطای راهبردی رژیم صهیونیستی و آغاز موشک‌باران مناطق اشغالی، یعنی بر هم زدن محاسبات آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها، یعنی کمک دادن «میدان» به عرصه‌های دیگر جهان اسلام.


نویسنده: زهره علی‌عسگری