مدت‌هاست که می‌شناسمت؛ همان‌طور استوار و مهربان مثل قدیم‌ها مانده‌ای. هرچند که تازگی‌ها دستانت می‌لرزد و گاهی مرا فراموش می‌کنی؛ هرچند که گاهی می‌نشینی و تکیه می‌دهی به پشتی‌ای که تازگی‌ها برایش روکش کشیده‌ای و زل می‌زنی به قاب روی تاقچه و هرچه صدایت می‌کنم جواب نمی‌دهی؛ اما همان‌طور استوار و مهربان باقی‌ مانده‌ای.
می‌دانم که ناامید نمی‌شوی. این را از نگاه مدامت بر در و دیوار این خانه می‌شود فهمید و از گلدان‌های شمعدانی که همیشه سبزند. این را از روزهای آخر هفته می‌شود فهمید که چادر سر می‌کنی و راهی که هزار بار رفته‌ای، دوباره می‌روی تا قبرهای بی‌نام و کوچک، دوباره از عطر وجودت خیس شوند و برای هزارمین هفته، یک گلبرگ سرخ هدیه بگیرند.
ناامید نمی‌شوی؛ می‌دانم. مگر همین بار آخر نبود که شهید گمنام تشییع کردند و تو با آن پاهای خسته و ورم کرده‌ات که وقتی نماز می‌خوانی، صدا می‌دهد، تا آن سر شهر رفتی به استقبال‌شان. هرچه اصرار کردم نرو؛ هرچه گفتم حالت خراب است؛ فقط زل‌ زدی به من گفتی معلوم نیست مادرشان بیاید یا نه. می‌خواهم برای‌شان مادری کنم.
این بار برای مثل تویی می‌نویسم، که مادری را در حق جوانان شهید و گمنام وطنم تمام کرد. برای دعاها و اشک‌های وقت و بی‌وقتت می‌نویسم که هیچ‌وقت تمام نشد. برای انتظار و ایثار لحظه‌ به لحظه‌ات می‌نویسم و تنهایی مدامی که تو را احاطه کرده است…
برای من هم دعا کن.

نویسنده: زهرا عابدی