توجه به سیستم آموزشوپرورش کشور، مهمترین آموزه ناآرامیهای گذشته
17فروردین1402
گرچه ملت در خلال و پس از ناآرامیهای پاییز و بهخصوص در حماسه ۲۲ بهمن و آن «شنبه تاریخی» نشان داد که علیرغم چالشهای معیشتی، همچنان پای کار نظام و کشور ایستادهاست و این ثبات و استمرار حضور، بار دیگر دشمنان را سرخورده و مسئولان کشور را شیفته خدمت بیشتر به این «ملت قابل تعظیم» کرد، بررسیِ عللِ رخدادهای مذکور و دریافت آموزهها و پندها برای برنامهریزی و اقدام بههنگام و موثر در برابر تهدیدات مشابه همچنان باید در دستور کار دولتمردان، دستگاههای آموزشی، تربیتی، فرهنگی و رسانهای کشور باشد. اکنون که چند ماهی از پایان آن روزهای سخت میگذرد، باید اعتراف کنیم که اغتشاشات در پس چهره زشت خویش، دستاوردهای ستودنی هم داشت. اینکه سهم رسانههای جدید و نقش پلتفرمها در ایجاد آشوب و بلوا به چشم آمد، ماهیت تقابل با حجاب از سوی دشمنان عیان شد، نسل نوجوان دیدهشدند، عزمها برای حل مشکلات چندساله جزمتر شد، زمینهای برای شنیدن اعتراضات فراهم گردید و... ، اما یافتهای اساسی خود را بیشتر نشان داد. نیازی راهبردی که باید بهخوبی دیدهشود و همگان برای توجه ویژه، همهجانبه و مستمر به آن پای کار بیایند، «آموزش و پروش» دوازده سال از بهترین روزهای عمر هر ایرانی در اختیار آموزشوپرورش است و معلم و کتاب، دو رکن مهم در تعلیموتربیت دانشآموزان را تشکیل میدهند. به عنوان مکمل تعلیموتربیت کشور باید از دستگاههای فرهنگی و رسانهای کشور نیز نام ببریم. اما متاسفانه، در تقویت نظام تعلیم و تربیت و هماهنگی بین دستگاههای مکمل و مرتبط همچنان دارای ضعفی اساسی هستیم. وقتی در بدنه اصلی اغتشاشات اخیر، نوجوانان و جوانانی را مشاهده میکنیم که ثمره سیستم آموزشی و تربیتی کشور خودمان هستند بیتعارف باید بگوییم «گاه آن رسیدهاست که سیاست نظام در قبال تعلیم و تربیت با تفکری نقادانه مورد ارزیابی قرار گیرد و آموزشوپرورش فرزندانمان بیشازپیش جدی گرفتهشود.» قطعا مدارس و مراکز آموزشی کشور، هدف اصلی دشمنان در اجرای حملههای روحی و روانی و شبیخونهای فرهنگی و رسانهای است. اغتشاشات گذشته و ماجرای مسمومیت در تعدادی از مراکز آموزشی نشان میدهد مدارس در تهدیدات نوین و ترکیبی دشمن، هدف اصلی است و این بیانگر اهمیت راهبردی این هدف، برای تحقق آرزویهای دشمن است «فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ[۱]»