کتاب

«بعد از عشق» حکایت جانگداز جاماندن دل‌شدگانی است که سال‌ها چشم دوانده‌اند در پی یاد‌هایی از شهید سرافراز اسلام؛ شهید سردار سرلشکر پاسدار دکتر مجید بقایی. مجید، بهبهانی بود و به هنگام شهادت، 23 ساله. با این سن کم چه رده‌هایی را پشت‌سر گذاشته بود؛ به قول همرزمش مرتضی قربانی از ردة کِلاش تا ردة فرماندهی قرارگاه کربلا. دوست بودند و رفیق با حسن باقری، آن‌قدر که با هم رفتند؛ در نهم بهمن 61، درست یک هفته قبل از عملیات والفجر مقدماتی وقتی که برای تکمیل شناسایی رفته بودند آن جلوها، نزدیک عراقی‌ها. آن‌قدر نزدیک که با یک خمپاره عراقی‌ها به آرزوی‌شان یعنی شهادت رساندند. مجید عاشق امام بود؛ آن‌قدر که وقتی همة فرماندهان برای دیدار امام(ره) از جبهه به تهران آمدند، او نیامد! دلش می‌خواست با فرماندهیِ خوب و کامل در عملیات والفجر مقدماتی او را خوشحال کند. ویژه‌نامه «بعد از عشق» مجید را می‌کاود؛ از آغاز تا انتها و از زبان برادر، دوستان، آشنایان و همرزمانش او را معرفی می‌کند. در این ویژه‌نامه می‌خوانید که مجید دانشجوی سال آخر پزشکی بود، مجید فوتبالیست خوبی بود، مجید اسوة تقوا بود،‌ شاید اگر مجید می‌ماند جنگ طور دیگری تمام می‌شد و جای خالی‌اش را کسی پر نکرد. دوستانش می‌گویند که او خلاصة‌ خوبی‌ها بود. با مطالعة این ویژه‌نامه شاید بتوان شخصيت مجید را تاحدی رمزگشایی کرد. این ویژه‌نامه که مصاحبه‌هاي دوستان و همرزمان شهيد بقايي است با همکاری معاونت امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران و مؤسسه فرهنگی هنری جنات فکه به چاپ رسیده است.

ماجرای گردآوری ‌و مکتوب شدن اتفاقات و حوادث کتاب «‌تیکه‌های آینه»، خود حکایتی مفصل دارد. اینکه چگونه همه عوامل مادی و معنوی دست به دست همدیگر داد تا این اثر در کمترین زمان ممکن و قابل باور به زیور طبع آراسته شود، اتفاق ساده‌ای نیست که به توان به سهولت از آن گذشت. مشتاقیم تا شما هم با مطالعه این کتاب که به قلم نویسنده گرانقدر حوزه دفاع مقدس جناب آقای نصرت‌ا... محمودزاده(مؤلف کتاب‌های عقیق، مسیح کردستان، سفر سرخ، فریاد برآور شلمچه و...) می‌باشد، وجود یک جریان زنده و سیال روحی را که مانند یک راوی خوش صدا و بی‌طرف حکایت مظلومیت‌های این شهدا را آهسته در گوش جان نجوا می‌کند، حس کنید. روایتی جدید و بکر از آنان که شکوفه سلول‌های بدنشان با تولد تاول‌های پوستی آزار دهنده‌ای به ثمر نشست و قلب هیچ باغبانی را خشنود نساخت. مأنوس شدن با تیکه‌های شکسته آینه‌ٔ گردان فجر از لشکر 7 ولی‌عصر(عج) و سعی در یکپارچه کردن قطعات آسمانی این معمای پر رمز و راز، لطفی بود که به امضای تک تک شهدایی چون شهید سعادت، شهید دانایی، شهیدان مواساتی و... روزیمان گردید. آشنایی با مرور جریان کوچ92 پرستوی مهاجر از دیار بهبهان به عنوان قطره‌ای از دریای حوادث و وقایع عملیات کربلای5 نه تنها تداعی کننده خاطرات آن ایام برای بازماندگان جنگ است بلکه می‌تواند تلنگری باشد برای ذهن پرسشگر نسل جدید که در هر کوی و برزنی در این وادی به دنبال کشف حقیقتی ناب و جدید می‌باشند.

کتاب «جنگ قبل از جنگ» خاطرات امیر سرتیپ مصطفی گودینی است که «زینب عرفانیان» آن را به رشته تحریر درآورده. جنگ قبل از جنگ با بیان حقایق تکان‌دهنده‌ای از جنایات گروه ضدانقلاب در کردستان در بازه زمانی پیروزی انقلاب اسلامی تا آغاز جنگ تحمیلی، می‌تواند یکی از قابل‌ اعتمادترین اسناد وقایع و درگیری‌های کردستان باشد. به‌هم پیوستگی و شیوایی خاطرات این اثر ناخودآگاه ذهن را با لحظات ملتهب آن سال‌ها گره می‌زند تا آن‌جا که متوجه باشیم فصل‌های زیادی از کتاب را تورق کرده‌‌ایم. امیر سرتیپ گودینی که این روزها در بستر بیماری است و ما ملتمسانه از درگاه خداوند شفای او را تمنا می‌کنیم، سال‌ها پیش به عنوان یک افسر جوان و انقلابی ارتش، بی‌توجه به دغدغه‌های خاص خود، برای دفاع از ناموس و خاکش پا در راهی می‌گذارد که جز شهادت آن هم به فجیع‌ترین طرز ممکن، هیچ آینده‌ای نمی‌شد برایش متصور بود؛ اما به لطف و خواست خدا او شجاعانه از پس مشکلات و بحران‌هایی که کم‌ترینش به اسارت گروهک ضدانقلاب کومله درآمدن بود، فائق می‌آید و می‌ماند تا امروز برای‌مان از آن ایام روایت کند.

کتاب «حماسه هویزه» به قلم نصرت‌الله محمودزاده از هم‌رزمان شهيد حسين علم‌الهدي كه به روايت آخرين لحظات زندگي او و جنگ مردانه و مظلومانة وي و ياران باوفايش در 85 صفحه به چاپ رسیده است.

اگر دلت حال و هواي جبهه كرده يا براي بر و بچه هاي با صفاي جبهه تنگ شده، اگر هوای دلت بارانی است و حال و حوصله هيچ كس و هيچ جايي را نداري، كتاب "زندگي در ارتفاعات" شايد بتواند گوشه اي از دلتنگي هاي آن روزها را بر طرف كند. قلم زيباي محمدرضا مهرانديش توصيف روزها و شب‌هايي از جبهه است كه در كنار رفقایمان سپری كرده‌ايم. روزها و شب‌هايي كه هرگز بر نمي‌گردند؛ اما ياد‌شان هنوز در كاممان مثل قند شيرين است. مؤسسة فرهنگی هنری جنات فكه گوشه‌اي از خاطرات اين 8 سال را در مجموعه اي به نام زندگي در ارتفاعات به قلم محمدرضا مهرانديش(یکی از رزمندگان لشکر 27 محمد رسول الله (ص)) به چاپ رسانيده است.

"دوران خوش جواني"روايتي است از خاطرات رزمنده حيدر مالمير كه حال و هواي خاص خودش را دارد. خواننده در سطر سطر اين اثر با حوادث و اتفاقاتي روبرو مي‌شود كه با چاشني طنز راوي همراه مي‌شود و اوقات خوش و به‌ياد ماندني‌اي براي مخاطب ايجاد مي‌كند. دوران خوش جواني با خاطراتي از اعزام به جبهه شروع مي‌شود و با يادآوري خاطرات تلخ و شيريني از رزمنده‌ها و روابط‌شان با يكديگر ادامه پيدا مي‌كند. لحظه‌هاي آموزش قبل از عمليات، دقايق گرم نبرد با دشمن بعثي، شهادت رفقاي از جان عزيزتر و... همه و همه تنها بخشي از خاطرات كتاب است. لحن ساده و بي‌پيرايه حيدر مالمير به عنوان نوجواني كه شور و حرارت جواني را در خاك‌هاي گرم جبهه جنوب جستجو مي‌كند، منحصر به فرد است. او با ظرافت و دقت به واگويه كردن ديدني‌هايش از جنگ پرداخته و از آن ايام به عنوان بهترين ايام عمرش ياد مي‌كند.

کتاب «سفر سرخ» به قلم نصرت الله محمودزاده نویسندهای با نثری روان و گفتاری شیوا در حوزه دفاع مقدس- به بازگویی سرگذشت شهید حسین علم الهدی پرداخته ، در کوچه پس کوچه های خاطرات این شهید سرافراز قدم به قدم با او همراه شده است. گفتنیاست این کتاب، اثر برگزیده جشنوارة کتاب ربع قرن دفاع مقدس است و استقبال خوانندگانش آن را به تجدید چاپ تا شش مرحله رسانده.

کتاب «میزبان جبهه‌ها» مجموعه خاطرات سرداران و فرماندهان تدارکات و پشتیبانی سپاه است که توسط «زهرا عابدی» تنظیم و تألیف شده است. در خاطرات مختلفی که به فراخور شرایط متفاوت جنگ حادث شده و در این اثر آمده، فرآیند بلوغ لجستیک سپاه به خوبی مشهود است. ساده‌نویسی این خاطرات که منجر به در ذهن ماندن آنها می‌شود، کمک‌ زیادی به درک اصل و محتوای خاطرات کرده است. فرق نمی‌کند از چه سن و صنفی هستی، همین که دلت برای خاطرات این روزهای دوست‌داشتنی بتپد، بی‌تردید صفحه‌صفحة «میزبان جبهه‌ها» لحظه‌های ناب و به یادماندنی را برایت رقم می‌زند؛ چه آنها که از زبان بزرگان تدارکات و پشتیبانی مثل محسن رفیق‌دوست و محمود احمدپور روایت شده و چه آنها که از قول زنان ایثارگر و مدافع این مرز و بوم هستند. «میزبان جبهه‌ها» در ۱۴۳ صفحه و به سفارش کنگره سرداران و ۴۰۰۰ هزار شهید تدارکات و پشتیبانی سپاه در مؤسسه فرهنگی هنری جنات فکه به سرانجام رسیده است. شما را میهمان یکی از این خاطرات می‌کنیم: … از چند روز قبل از شروع عملیات ثامن‌الائمه، شهید کلاهدوز که فرماندهی عملیات را به عهده داشت با من تماس گرفت و گفت: اگه بتونی هزار تا تفنگ ژ۳ به من بدی، من هم هزار نفر بیشتر رو تو عملیات شرکت می‌دم و بهتر می‌تونم کار رو اداره کنم. در انبار تهران،‌ حدود دویست تفنگ بیشتر نبود. از کمیته‌های دیگر هم کمک خواستم و اسلحه‌های‌شان را گرفتم، اما باز هم کافی نبود. رفتم لجستیک ارتش و از آنها اسلحه خواستم. آنها هم گفتند فقط با اجازه بنی‌صدر این کار را می‌کنند. بنی‌صدر آن زمان رفته بود دزفول تا در جلسه‌ای با حضور افسران ارتش شرکت کند. آن زمان راننده نداشتم. خودم نشستم پشت فرمان و تا دزفول و یک‌سره راندم. وقتی رسیدم آن‌جا، هنوز بنی‌صدر در جلسه بود. یک ساعتی معطل شدم تا جلسه‌شان تمام شد. جلو رفتم و بعد از سلام و علیک گفتم: لطفاً حواله هزارتا ژ۳ رو به من بدید تا برم و از صنایع دفاع تحویل بگیرم. بنی‌صدر با آن چشمان بی‌حالتش نگاهی به من انداخت و گفت: برو از اربابت بگیر! از جوابش یکه خوردم، گفتم: یعنی چی؟ ارباب من کیه؟ گفت: بهشتی و خامنه‌ای و رفسنجانی. برو از آنها بگیر. از این همه صراحتش متعجب شدم. خنده‌ای کردم و گفتم: بله، درست؛ اون‌ها ارباب من هستن، اما فرمانده کل‌قوا، تویی و اسلحه و مهمات در اختیار توست. اگر دست تو نبود که این‌جا نمی‌اومدم. ما می‌خوایم عملیات کنیم و فرمانده عملیات هم از من سلاح خواسته، زودباش دستورش رو بده. چشم‌هایش را گرد کرد و با عصبانیت گفت: نمی‌دم. برایم رفتارش قابل هضم نبود. این را گفت و رفت سوار جیپش شد. رفتم خوابیدم زیرچرخ‌های جیپ. گفتم: تا حواله رو ندی از جام جم نمی‌خورم. بنی‌صدر هم یک کاغذ برداشت و حواله را نوشت و امضا کرد. خوشحال حواله را گرفتم و با این‌که خیلی خسته بودم، اما بدون توقف تا تهران راندم و مستقیم رفتم زاغه مهمات ارتش. نامه را نشان آنها دادم. خیلی خونسرد به من گفتند: آقای رئیس جمهور تماس گرفتن و گفتن که چیزی به شما ندیم. انگار یک سطل آب یخ رویم خالی کردند. می‌خواستم فریاد بزنم، اما دیدم با داد و هوار کشیدن کاری نمی‌شود کرد. از عصبانیت سرخ شده بودم. صبرم دیگر لبریز شده بود. رفتم و تریلی‌های تدارکات را دنبال خودم آوردم. یکی از آنها با سرعت جلو رفت و پلمپ انبار را شکست. همة‌تریلی‌ها‌ وارد شدند و به جای هزار اسلحه، سه هزار ژ۳ و سیصد تیربار، شماره‌برداری کردیم و بار تریلی زدیم. ارتشی‌ها هم عقب ایستاده بودند و فقط ما را تماشا می‌کردند…

جلد سیاهش غم از دست‌دادن مجید را تازه می‌کند. وقتی هم که ورقش می‌زنی از عکس‌های بچگی مجید شروع می‌شود تا عکس‌های شهادتش و در نهایت مي‌رسد به عكس‌هاي مزار او. دلت می‌گیرد وقتی که او را پرنده‌ای تصور می‌کنی که 30 سال پیش از این شهر و دیار پریده است و دلتنگش می‌شوی وقتی که سرزندگی و شادابی‌اش را در قاب مجموعه گاهِ نگاه می‌بینی. یادگاریِ خوبی است اگر این مجموعة تصاویر را داشته باشی و هر از گاهی تماشایش کنی و شعرهای بهروز خاتم را كه زیر هر عکس نوشته شده بخوانی. شاید پیمان‌های گذشته تازه شود با تازه شدن دیدار. گاه‌ِ نگاه مجموعة‌ تصاویر سردار سرلشکر پاسدار شهید دکتر مجید بقایی فرمانده قرارگاه کربلاست که به همت مؤسسه فرهنگی جنات فکه و با همکاری معاونت امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران به چاپ رسيده است.

در دفتر نشريه فكه نشسته بود. قلم و كاغذ به‌دست گرفته بود و آرام آرام چيزهايي مي نوشت. سراغش رفتم و برگةمجوز چاپ كتابش را روي ميز گذاشتم و گفتم: «بفرما آقا سپهر، اين هم مجوز چاپ شعرهايت.» خندةمعني داري كرد و گفت: «شعرهايم!؟ اين شعرها مال من نيست، اين ها حواله‌اي از طرف شهداست كه از زبان من بيرون مي آيد.» گفتم:«حالا كه اين طور است، پس حق تأليفت را هم نمي دهيم!» باز هم لبخندي تحويلم داد و چيزي نگفت. آن روز حتي ذره‌اي هم فكرش را نمي كردم كه ممكن است شوخي من جدي شود؛ اما حالا كه او رفته است، فكر مي كنم شايد اگر كمي دقت مي كردم مفهوم لبخندهاي معني دارش را مي فهميدم. در اين مدت كه سپهر پر گشوده تا كلبة وصال، كتاب‌هاي مختلفي از اشعارش به چاپ رسيده اما هيچ كدام شامل تمام اشعار او نبوده است. همين باعث شد بكوشيم تا مجموعه‌اي كامل از سروده هايش را گرد آوري كنيم. سپهر ما رفت اما هنوز كه هنوز است پژواك گيرا و دل نشين اتل متل خواندنش در كوچه پس‌كوچه‌هاي پاييز مي پيچد.